Καλησπέρα σε όλους.
Νέος ιδιοκτήτης εδώ, θα ‘θελα να μοιραστώ και εγώ τη δική μου ιστορία.
Ζω σε επαρχιακή πόλη, που όμως υποδέχεται ορισμένο αριθμό φοιτητών ετησίως. Στο ημιυπόγειο του πατρικού μου, στο κέντρο της πόλης, υπήρχαν προδιαγραφές για τη δημιουργία ενός μικρού μονόχωρου στούντιο.
Αποφασίζω λοιπόν να δοκιμάσω την τύχη μου, διαμορφώνοντάς το σε έναν αξιοπρεπή χώρο που να μπορεί να φιλοξενήσει ένα φοιτητή, χωρίς πολλές απαιτήσεις, με σημαντικότερες παροχές τη χαμηλή τιμή και την ελάχιστη απόσταση από κέντρο, νυχτερινή ζωή, στάσεις συγκοινωνίας κλπ.
Διαμορφώνω λοιπόν το χώρο με πολλή προσωπική εργασία, και τον εξοπλίζω πλήρως με οτιδήποτε χρειάζεται ένα σπίτι για να είναι πλήρως λειτουργικό και άμεσα κατοικήσιμο. Ηλεκτρικές συσκευές, άλλες καινούργιες και άλλες μεταχειρισμένες σε αξιοπρεπέστατη κατάσταση και χωρίς λειτουργικά ελαττώματα, ψυγείο, πλυντήριο, φούρνο μικροκυμάτων, κεραμικές εστίες, τηλεόραση, ρούτερ μαζί με δωρεάν ίντερνετ, φωτιστικά, κρεβάτι, τραπέζι, καναπέ-κρεβάτι, καρέκλες, γραφείο, κομοδίνο, στρώμα.
Ότι μπορούσα να σκεφτώ.
Ακόμη και ράφια και κάποια διακοσμητικά στοιχεία. Βάψιμο με διχρωμίες στους τοίχους, εντοιχισμένη ντουλάπα, κάμερες ασφαλείας στην είσοδο.
Ανακοινώνονται λοιπόν οι βάσεις των Πανελληνίων, με το διαμέρισμα να είναι σχεδόν έτοιμο, και αποφασίζω να βγάλω μερικές φωτογραφίες και να αναρτήσω την αγγελία μου σε γνωστή ιστοσελίδα, που το όνομά της αποτέλεσε και έμπνευση για το όνομα της ομάδας.
Η ανταπόκριση ήταν τρομακτική. Ποτέ δεν περίμενα ότι θα εκδηλωνόταν τόσο μεγάλο ενδιαφέρον για ένα ημιυπόγειο σε επαρχιακή πόλη που οι υπεύθυνοι ζητούν να φύγουν από εκεί τα τμήματα που φιλοξενεί, και να μετεγκατασταθούν στην έδρα του πανεπιστημίου στο οποίο υπάγονται.
Αναρτώ την αγγελία με τιμή στα 200€, με τη λογική ότι θα υπάρξουν διαπραγματεύσεις, οπότε ας υπάρχει ένα αξιοπρεπές σημείο εκκίνησης, και βλέπουμε πόσο θα πέσουμε.
Το τηλέφωνο χτυπούσε ασταμάτητα από απελπισμένους γονείς, που έβλεπαν τα ερείπια σε μια πόλη που η ανοικοδόμηση σταμάτησε πριν πολλά χρόνια, να νοικιάζονται σε εξωπραγματικές τιμές, και με την αγωνία να εξασφαλίζουν αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης για τα παιδιά τους.
Οι περισσότεροι ζητούσαν να κλείσουν το σπίτι από απόσταση, να στείλουν χρήματα και να γίνουν συμβόλαια, για να το προλάβουν. Ως άπειρος, είχα τεράστιες επιφυλάξεις ως προς αυτό, καθώς μπορεί κάτι που μας καλύπτει από τη φωτογραφία, μπορεί από κοντά, για τον οποιοδήποτε λόγο, να μην μας καλύπτει. Βλέποντας όμως την παράνοια που επικρατούσε, και με τη λογική ότι μπορώ να ξεμπερδέψω νωρίτερα, και να μην το έχω στο κεφάλι μου, ενέδωσα τελικά, μετά από πολλές πιέσεις, σε μια οικογένεια που ήθελε να το νοικιάσει για τα δύο παιδιά της, που ήταν δίδυμοι πρωτοετείς.
Οι ενστάσεις μου ήταν μεγάλες, καθώς θεωρούσα αδύνατο να βολευτούν δύο άτομα σε αυτό το χώρο. Τελικά όμως υποχώρησα, σκεπτόμενος ότι δεν μου πέφτει ιδιαίτερος λόγος στο πως λειτουργεί η δυναμική της κάθε οικογένειας.
Συμφωνούμε λοιπόν να υπογράψουμε ιδιωτικό συμφωνητικό εξ αποστάσεως, με σκαναρίσματα και αποστολές ώστε να μπουν σωστά οι υπογραφές, και προγραμματίζουμε μέρα που θα έρχονταν να το δουν από κοντά, ώστε να αναρτηθεί και επίσημα το συμφωνητικό στη ΓΓΠΣ. Λαμβάνω ταυτόχρονα προκαταβολή ύψους ενός ενοικίου, ως επικύρωση της συμφωνίας, με πλάνο να λάβω και τον τρέχοντα μήνα, μετά την ανάρτηση του ηλεκτρονικού συμφωνητικού. Συμφωνούμε επίσης πως, σε περίπτωση που αποφασίσουν ότι δεν τους κάνει τελικά το σπίτι, κρατώ την προκαταβολή.
Δύο μέρες πριν την προγραμματισμένη άφιξη/συνάντηση, ενημερώνομαι πως δεν θα καταφέρουν τελικά να έρθουν, για απροσδιόριστο λόγο, και χωρίς να υπάρχει δυνατότητα να προγραμματίσουμε με βεβαιότητα νέα ημερομηνία.
Τονίζω πως, η τιμή δεν συζητήθηκε καθόλου στις διαπραγματεύσεις μας, και, από μεριάς μου, κατέστη σαφές πως το ποσό του μισθώματος θα δηλώνεται στο ακέραιο, καθώς, ως άπειρος, δεν ήθελα να έχω το άγχος που θα συνοδευόταν από μια συμφωνία κάτω από το τραπέζι.
Μετά την ενημέρωση πως δεν γνωρίζουν τελικά πότε θα μπορέσουν να έρθουν να δουν το σπίτι από κοντά, προβληματίστηκα εντόνως. Εξέλαβα τη συμπεριφορά αυτή ως ένδειξη αφερεγγυότητας, που δεν ήμουν σε θέση να γνωρίζω αν και πως θα εκδηλωνόταν ξανά και στο μέλλον.
Έλαβα λοιπόν την απόφαση να ακυρώσω τη συμφωνία μας, και να επιστρέψω στο ακέραιο το ποσό της προκαταβολής που είχα λάβει. Στην απόφασή μου αυτή υπήρξαν πολλές ενστάσεις από μεριάς τους, αλλά δεν ήμουν σε θέση να ρισκάρω την ψυχική μου ηρεμία και την πιθανότητα να μην καταφέρω να το νοικιάσω τελικά, παρά το ενδιαφέρον που εκδηλώθηκε αρχικά, σε περίπτωση που αποφάσιζαν ότι δεν τους καλύπτει, όταν όλοι οι φοιτητές θα είχαν τακτοποιηθεί και θα είχαν εξασφαλίσει καταλύματα για τη χρονιά.
Ακυρώνεται λοιπόν η συμφωνία, και αναρτώ ξανά την αγγελία. Μέσα σε λίγες ώρες, πάλι είχε σπάσει το τηλέφωνο, αλλά αυτή τη φορά ήμουν ανένδοτος πως θα το νοίκιαζα σε κάποιον μόνο εφόσον ερχόταν να το δει, και ήταν βέβαιος ότι το θέλει, με τα συμφωνητικά, τόσο έντυπα όσο και ηλεκτρονικά, να υπογράφονται επί τόπου.
Έρχεται, το ίδιο πρωί, πατέρας πρωτοετούς φοιτητή, το βλέπει, ενθουσιάζεται, και μου ανακοινώνει ότι μπορεί να δώσει μέχρι 250€ για αυτό το σπίτι, που εγώ ζητούσα 200€ στην αγγελία, έχοντας παράλληλα τις αμφιβολίες μου για το κατά πόσο αξίζει τόσα χρήματα.
Επιμένω να το δει και το παιδί, για να είναι σίγουρο ότι τους κάνει. Το απόγευμα έρχεται και το παιδί, το βλέπει, συμφωνούμε σε όλα, και γίνεται το ιδιωτικό συμφωνητικό, ενώ, παρουσία τους, αναρτώ και το μισθωτήριο στη ΓΓΠΣ.
Λαμβάνω παράλληλα την προκαταβολή και το ενοίκιο του τρέχοντος μήνα. Για την αποδοχή του ηλεκτρονικού συμφωνητικού, με ενημερώνουν πως θα επικοινωνήσουν με το λογιστή τους από δευτέρα, καθώς ήταν σάββατο, και δεν γνώριζαν πως να το κάνουν αυτοί.
Το δέχομαι χωρίς καμία καχυποψία.
Με δεδομένη την επικύρωση της συμφωνίας μας, δεν έχω κανένα ενδοιασμό πως κάτι μπορεί να πάει στραβά. Μετά από αρκετές ημέρες, και κοντά στο δεκαπενταύγουστο, ελέγχω το ηλεκτρονικό μισθωτήριο, και βλέπω ότι δεν έχει γίνει ακόμη αποδοχή. Επικοινωνώ τηλεφωνικώς, και μου λένε ότι δεν έχουν καταφέρει να βρουν το λογιστή, καθώς αυτές τις μέρες είναι σε άδεια, και όταν γυρίσει θα του πουν να το αποδεχθεί. Το δέχομαι χωρίς δεύτερες σκέψεις, θεωρώντας το λογικό.
Την εβδομάδα μετά το δεκαπενταύγουστο, και ενώ δεν έχουν αποδεχθεί ακόμη το μισθωτήριο, λαμβάνω τηλεφώνημα από τη μητέρα, με την οποία δεν είχα συναναστραφεί καθόλου, που με ενημερώνει ότι είναι στο σπίτι, και θέλει να μιλήσουμε. Κατεβαίνω, καθώς μένω ακριβώς από πάνω, και μου ανακοινώνει ότι τελικά δεν το θέλουν το σπίτι, απολογείται, και δηλώνει πως δεν ζητούν πίσω τα χρήματα που μου έχουν προκαταβάλει, ως αποζημίωση για την ταλαιπωρία. Το αποδέχομαι ως δίκαιο, δεδομένων των συνθηκών, και, με απίστευτο άγχος αυτή τη φορά, αναρτώ και πάλι την αγγελία.
Αυτή τη φορά χωρίς καμία ηθική αναστολή, και αξίωση ως προς τον τρόπο επικύρωσης της συμφωνίας, θέλω απλώς να το νοικιάσω να τελειώνω. Μέσα σε μισή ώρα, έχω έρθει σε τηλεφωνική συμφωνία, και έγιναν όλα τα συμβόλαια ηλεκτρονικά, και οι αποδοχές και τα πάντα.
Τέλος καλό όλα καλά θα πει κανείς, και θα έχει δίκιο. Ήρθαν μετά από μερικές μέρες, το είδανε, υπογράψαμε και ιδιωτικά, δώσαμε και τα χέρια, φέρανε και κάποια πράγματα του φοιτητή.
Αυτή ήταν, λοιπόν, η ιστορία μου, προσπαθώντας για πρώτη φορά να εκμισθώσω ακίνητο. Η διαδικασία εξαιρετικά ψυχοφθόρα, το άγχος τεράστιο, τα έξοδα για τη διαμόρφωση, με 160€ καθαρά το μήνα που μένουν ύστερα από την 20% αυτοτελή φορολογία, θα κάνουν χρόνια να αποσβεστούν.
Δεν θέλω να παρουσιάσω τον εαυτό μου ως τον “καλό σπιτονοικοκύρη” ή τον αδικημένο της υπόθεσης, γιατί δεν θεωρώ ότι είμαι. Απλώς ήθελα να παρουσιάσω και την άλλη πλευρά του νομίσματος.
Αν το ακίνητο ήταν στην Αττική, πιθανώς να είχαν πάρει και τα δικά μου μυαλά αέρα και να ζητούσα όσα μου λείπουν, δεν ξέρω.
Όμως, πιθανώς, αν ήξερα από πριν, πόσα χρήματα και προσωπική εργασία/χρόνο έπρεπε να αφιερώσω για να το διαμορφώσω, ίσως να μην έμπαινα ποτέ στη διαδικασία. Αν ανέθετα την ανακαίνιση σε κάποια εταιρεία, το κόστος ήταν απαγορευτικό, θα ήθελε πάνω από 10 χρόνια να κάνει απόσβεση.
Ελπίζω να μη σας κούρασα. Δεν αποζητώ επιείκεια, σταυρώστε με ελεύθερα.
