«Το ένα τρίτο όλων των Βρετανών Μουσουλμάνων θέλει να εισαγάγει τον νόμο της Σαρία. Στους δρόμους του Βερολίνου, επίσης, οι υποστηρικτές του χαλιφάτου απαιτούν την υποδούλωση των απίστων από τους πιστούς. Είναι τόσο άσχημα τα πράγματα στη Γερμανία όσο και στο Ηνωμένο Βασίλειο ;
Στο Βερολίνο, οι Μουσουλμάνοι ζήτησαν την εγκαθίδρυση ενός χαλιφάτου. Θα μπορούσαν να είχαν παραμείνει σιωπηλοί γι’ αυτό ή να είχαν προσπαθήσει να κατανοήσουν τις ιδέες που επικρατούσαν στη Μέση Ανατολή τον έβδομο και όγδοο αιώνα. Θα μπορούσαν να είχαν τοποθετήσει το φαινόμενο του χαλιφάτου σε ένα ιστορικό πλαίσιο – αλλά δεν το έκαναν και δεν κάνουν τίποτα από αυτά. Έκαναν μια σαφή επιλογή : οι δυτικές πολιτικές ελευθερίες είναι ένα απόστημα που πρέπει να φύγει για τους υποστηρικτές του χαλιφάτου. Γι’ αυτό το ζητούν δυνατά μπροστά σε όλους τους Βερολινέζους που συχνά δεν γνωρίζουν καν τι σημαίνει αυτή η επιθυμία για το χαλιφάτο.
Το Ισλάμ σημαίνει κυριολεκτικά «υποταγή» και αυτό, πιστεύουν, πρέπει να επιβληθεί στους απίστους. Αυτό μπορεί να γίνει μέσω εξαναγκασμού, μέσω της επιβολής ειδικών φόρων ή ακόμα και μέσω της δολοφονίας απίστων. Το χαλιφάτο επιδιώκει μόνο έναν στόχο : την απόλυτη κυριαρχία ενός Υπέρτατου Πιστού που υπηρετεί τον Αλλάχ και τον Προφήτη του, τον Μωάμεθ. Ο προφήτης δεν ήταν σε καμία περίπτωση οπαδός των ειρηνευτικών διδασκαλιών του Ιησού Χριστού. Ήταν πολέμαρχος και ιδιοκτήτης σκλάβων. Σύμφωνα με το ChatGPT, ο Μωάμεθ «είχε συνολικά έντεκα συζύγους κατά τη διάρκεια της ζωής του, αλλά ποτέ περισσότερες από εννέα κάθε φορά». Αυτή η διατύπωση είναι σχεδόν ευφημιστική. Σύμφωνα με τους φυλετικούς κανόνες του έβδομου αιώνα στην Αραβική Χερσόνησο, αυτό δεν ήταν ασυνήθιστο, αλλά σε σύγκριση με τις κοινωνικοπολιτισμικές ιδέες της Γερμανίας του 21ου αιώνα, φαίνεται σοκαριστικό.
Όταν κάποιος λέει «χαλιφάτο», εννοεί επίσης χαρέμια, τη Σαρία, την κατάργηση όλων των αστικών νόμων, τον τζιχάντ και την κυριαρχία των θρησκευτικών ηγετών με βάση το πρότυπο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Μόλις το χαλιφάτο εγκαθιδρυθεί με επιτυχία, υποτίθεται ότι θα βασιλεύει αιώνια ειρήνη – γιατί κανείς δεν θα τολμούσε να αμφισβητήσει τους νόμους του Αλλάχ. Η θανατική ποινή καθιστά δύσκολη οποιαδήποτε αντίθεση.
Στη Γερμανία ζουν 5,5 εκατομμύρια μουσουλμάνοι. Σύμφωνα με έκθεση της Γερμανικής Ισλαμικής Διάσκεψης, το 38% εξ αυτών προσεύχεται καθημερινά. Ενώ δεν υπάρχουν στοιχεία για την καθημερινή χριστιανική ευσέβεια στη Γερμανία, είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι είναι εξίσου υψηλή. Μια βρετανική μελέτη του περασμένου έτους διαπίστωσε ότι «σχεδόν το ένα τρίτο των Βρετανών μουσουλμάνων θεωρούν επιθυμητή την εισαγωγή του νόμου της Σαρία μέσα στις επόμενες δύο δεκαετίες». Ενώ η εισαγωγή του νόμου της Σαρία δεν είναι το ίδιο με την εγκαθίδρυση ενός χαλιφάτου, όπου βασιλεύει ο νόμος της Σαρία, δεν υπάρχει δημοκρατία και ελευθερία έκφρασης.
Υπάρχουν φιλελεύθεροι Μουσουλμάνοι, αλλά όχι φιλελεύθερο Ισλάμ. Οι υποστηρικτές ενός χαλιφάτου στη Γερμανία δεν απαιτούν τίποτα άλλο από αυτό που ορίζει η θρησκεία τους. Θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί : Δεν είναι οι φιλελεύθεροι, αλλά οι αληθινοί πιστοί που θέλουν να ζουν αυστηρά σύμφωνα με τις ισλαμικές διδασκαλίες. Οι νόμοι της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας δεν είναι δεσμευτικοί γι’ αυτούς. Επί του παρόντος, οι ευσεβείς Μουσουλμάνοι υποτάσσονται στο γερμανικό δίκαιο επειδή εξακολουθούν να είναι πολύ λίγοι και δεν έχουν άλλη επιλογή. Αλλά η αύξηση της επιρροής τους είναι μόνο θέμα χρόνου.
Οι ευσεβείς Μουσουλμάνοι έχουν περισσότερα παιδιά από τους μη πιστούς, και η μετανάστευση από ισλαμικές χώρες επιταχύνει αυτή την αύξηση. Ο ακριβής αριθμός Μουσουλμάνων στη Γερμανία το 2100 δεν μπορεί να προβλεφθεί, αλλά ένα πράγμα είναι σαφές: ο αριθμός των Μουσουλμάνων αυξάνεται ενώ ο αριθμός των μη Μουσουλμάνων μειώνεται. Είναι δύσκολο να πούμε ακριβώς πότε αυτές οι τάσεις θα τέμνονται. Αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα είναι μια δραματική στιγμή : χωρίς να σταματήσει η κυρίως μουσουλμανική μετανάστευση και χωρίς μια ασυμβίβαστη διατήρηση του διαχωρισμού εκκλησίας και κράτους, η ανοιχτή κοινωνία είναι καταδικασμένη.
Εγώ ο ίδιος είμαι ξένος και μπορώ να εκφράσω ελεύθερα αυτά τα λόγια. Ένας Γερμανός διανοούμενος, ωστόσο, θα ήταν πολύ προσεκτικός. Η τιμωρία για τη δημόσια έκφραση απόψεων που ασκούν κριτική στη μετανάστευση είναι συχνά ο κοινωνικός αποκλεισμός. Τέλος στα άρθρα σε εφημερίδες, στις προσκλήσεις σε ομιλίες, στις διαλέξεις, στα σεμινάρια σε πανεπιστήμια – για έναν διανοούμενο, αυτή είναι μια κοινωνική θανατική ποινή.
Πριν από μια εβδομάδα, οι υποστηρικτές του χαλιφάτου βγήκαν στους δρόμους του Βερολίνου, αφού ένα δικαστήριο ανέτρεψε μια απαγόρευση που είχε επιβάλει η Γερουσία του Βερολίνου. Το γεγονός ότι οι δικαστές το επέτρεψαν αυτό αποτελεί έκφραση της απεριόριστης δυτικής πίστης στις δικές της ελευθερίες. Ταυτόχρονα, αποτελεί και έκφραση μιας επικίνδυνης αφέλειας. Στην Ολλανδία, οι περισσότεροι δικαστές φαίνεται να έχουν αριστερές-φιλελεύθερες απόψεις και είναι πιθανό να μην ισχύει κάτι διαφορετικό στη Γερμανία. Είναι πολύ απρόθυμοι να αναγνωρίσουν την πολιτιστική και θρησκευτική σκοτεινή πλευρά της μετανάστευσης. κανείς δεν θέλει να θεωρείται ισλαμοφοβικός ή ρατσιστής.
Αυτό είναι ένα αμφιλεγόμενο έδαφος: τα πολιτιστικά και θρησκευτικά χαρακτηριστικά των νέων πολιτών από μη δυτικές χώρες. Η προσκόλληση στην ευγενή ιδέα ότι όλοι οι πολιτισμοί είναι ίσοι σημαίνει πολιτιστική αυτοκτονία μακροπρόθεσμα. Υπάρχουν κουλτούρες που βλέπουν τις πολιτικές ελευθερίες εντελώς διαφορετικά και θεωρούν το χαλιφάτο την υψηλότερη μορφή κοινωνικής συνύπαρξης. Η έλλειψη ελευθερίας που φέρνει το χαλιφάτο είναι συνειδητά ευπρόσδεκτη από αυτούς τους διαδηλωτές μουσουλμάνους πολίτες. Θέλουν να απελευθερωθούν από τις δυτικές ελευθερίες.»
Leon de Winter, Die Welt, 15/7/25
