Σύμφωνοι, ο Στέφανος Κασσελάκης ήταν άσχετος και δεν μάθαινε τελικά και τόσο γρήγορα όσο έλεγε, ήταν τοξικός και ορισμένες φορές και απίστευτα χυδαίος, ήταν ένας νάρκισσος που έφθασε να επιδεικνύει live στον Ευαγγελάτο ακόμα και το σπίτι του στο Κολωνάκι, ήταν λαϊκιστής- χειρότερος και από τον Τσίπρα- και η σχέση του με την αριστερά ήταν όση είναι και η σχέση του Παύλου Πολάκη με τον πολιτισμό και το savoir vivre. Σύμφωνοι, καμία αντίρρηση, αν και δεν είμαι βέβαιος ότι γι΄αυτούς τους λόγους τον έφαγαν οι απαράτσικ της ριζοσπαστικής, που μέχρι στιγμής δεν μας είχαν δώσει άλλωστε δείγματα γραφής, ότι ενοχλούνται από τους χυδαίους και τους τοξικούς. Ξαφνικά τους ξίνισαν;
Ο Στέφανος Κασσελάκης πάντως δεν ήταν μόνο αυτά. Ο πρώην πλέον πρόεδρος ήταν εξαιρετικά δραστήριος και εργατικός, ήταν απίστευτα επικοινωνιακός και ήξερε και ποια θέματα “πονάνε” την κυβέρνηση Μητσοτάκη και ακουμπάνε τους Έλληνες. Δεν μιλούσε την ξύλινη γλώσσα των άλλων, η αντιπολίτευση που ασκούσε μπορεί να ήταν brutale και οι προτάσεις που διατύπωνε μπορεί να μας οδηγούσαν στο τέλος εκ νέου σε μνημόνιο (δεν είναι ο μόνος), αλλά ανταποκρίνονταν στις απαιτήσεις ενός αντισυστημικού κοινού. Ο Στέφανος Κασσελάκης ήταν και είναι ταλαντούχος, ακόμα και αν δεν είμαστε σίγουροι τι είδους είναι αυτό το ταλέντο που διαθέτει και σε τι πραγματικά χρησιμεύει. Σε κάθε περίπτωση δεν περνούσε απαρατήρητος και δεν ήταν αδιάφορος.
Και ίσως να μην έχει καθόλου άδικο ότι τα σημερινά, έστω χαμηλά ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ, έτσι όπως αποτυπώνονται στις δημοσκοπήσεις, είναι περισσότερο δικοί του οπαδοί, παρά παραδοσιακοί ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ. Σίγουρα δεν είναι φανατικοί οπαδοί του Ζαχαριάδη και της Ράνιας Ζβίγκου.
Αλλά εν πάση περιπτώσει, τον έδιωξαν, επιβεβαίωσαν μάλιστα την απόφαση σε δεύτερη συνεδρίαση της Πολιτικής Γραμματείας, ξανακλείδωσαν την πόρτα του γραφείου του μην τους εμφανιστεί φάντης μπαστούνι και τους κατσικωθεί στην Κουμουνδούρου και τέλος. Ας μην γυρίζουμε στα παλιά, αυτή ήταν η απόφαση των ιδιοκτητών του κόμματος, τελεία, πάμε παρακάτω.
Υπάρχει διάδοχος;
Δεν ξέρω αν υπάρχει διάδοχος που έχει ξεχωρίσει, ακόμα δεν ξέρουμε καν τους υποψηφίους, αν όμως ο διάδοχος έχει την πρωτοτυπία, την βαθυστόχαστη σκέψη και τον κοσμοπολιτισμό του Σωκράτη Φάμελλου, τις ρηξικέλευθες ιδέες και τη μοντέρνα επικοινωνία της Ολγας Γεροβασίλη, τη σεμνότητα και την ταπεινότητα του Νικόλα Φαραντούρη και την προγραμματική επάρκεια του Παύλου Πολάκη, μήπως να το ξανασκεφτούν οι σύντροφοι της εναπομείνασας αριστεράς.
Θέλω να πω ότι παρά τα προφανή ελαττώματά του, παρά την αντιπάθεια που ένιωθαν οι παλαιοί αριστεροί για τον Κασσελάκη “από τον άλλο κόσμο”, ο Στέφανος ήταν μια κάποια λύσις. Γιατί εκτός από το ταλέντο του στην επικοινωνία, ήταν νέο και φρέσκο πρόσωπο και κυρίως, κυρίως, δεν κουβαλούσε τις αμαρτίες και τα βαρίδια του κυβερνητικού παρελθόντος του ΣΥΡΙΖΑ. Υποθέτω γι΄αυτό τον στήριξαν- αρχικά τουλάχιστον- ορισμένοι από τους παλαιούς, γι΄αυτό και άρεσε (και συνεχίζει να αρέσει) σε ουκ ολίγους.
Γιατί θέλω να θυμίσω στους συντρόφους της Κουμουνδούρου, ότι εκείνοι που εκπροσωπούν αυθεντικά το κυβερνητικό παρελθόν του κόμματος- η Αχτσιόγλου και ο Τσακαλώτος για να συνεννοούμαστε- όταν κατέβηκαν για πρώτη φορά στις εκλογές- χωρίς την ομπρέλα πια του Αλέξη Τσίπρα- πήραν λιγότερο και από 3% αν θυμάμαι καλά και δεν κατάφεραν καν να εκλέξουν ευρωβουλευτή. Και προσοχή, στις ευρωεκλογές. Που όπως και να το κάνεις είναι πιο χαλαρή η ψήφος.
Τι ελπίδες έχει ο ΣΥΡΙΖΑ να διασωθεί σε οποιαδήποτε εκλογική αναμέτρηση, με μια ηγεσία από τα παλιά; Με έναν ή μια επικεφαλής, που θα θυμίζει στους ψηφοφόρους την τραγική περίοδο 2015- 2019; Ακριβώς εκείνα τα χρόνια της χρεοκοπίας και της ανασφάλειας που έχουμε ταυτίσει με την κυβερνητική θητεία του ΣΥΡΙΖΑ και που οι ψηφοφόροι θέλουν να ξεχάσουν;
Όταν το κόμμα καταβυθίστηκε στις εκλογές του 23 με επικεφαλής τον Αλέξη Τσίπρα; Με ποιόν/αν αρχηγό θα μπορέσει να έχει ελπίδες για τις εκλογές του 2027; Η μήπως θα εκτοξευθεί ο ΣΥΡΙΖΑ αν επιστρέψουν στο μαντρί οι αποχωρήσαντες της Νέας Αριστεράς, αν υποθέσουμε βέβαια ότι οι άλλοι τους θέλουν πίσω ; Να μην επαναλάβουμε τις κοινοτοπίες ότι 2 + 2 στην πολιτική δεν κάνει 4.
Υπάρχει βέβαια και ο Απόστολος Γκλέτσος (υπάρχει και ο Παπανώτας, που διαβάζω ότι και αυτός το σκέφτεται…), αλλά μετά το στραπάτσο με τον κ. Κασσελάκη, δύσκολα υποθέτω ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ θα εμπιστευτεί έναν ακόμα υποψήφιο από το πουθενά. Άσε που δεν τον βλέπω να πείθει και αυτός για την αριστεροσύνη του, ούτε τον βλέπω να συγκινεί τα πλήθη.
Φυσικά είναι πολύ νωρίς για εκτιμήσεις και υποθέσεις. Η παλαιά φρουρά θα καταλήξει σε κοινό υποψήφιο; Απίθανο, ο Παύλος Πολάκης δεν δείχνει καμία διάθεση να κάνει πίσω. Μπορεί ο Χανιώτης βουλευτής να κάνει την έκπληξη; Τι είδους κόμμα θα είναι αυτό με αρχηγό τον Πολάκη; Και αν είναι αυτός ο νικητής, πόσο πιθανή είναι μια νέα διάσπαση; Και το κυριότερο: Ο Κασσελάκης θα είναι ξανά υποψήφιος ή θα προχωρήσει μόνος του;
Όλα αυτά φυσικά θα ξεκαθαρίσουν πολύ σύντομα. Αυτό που μένει να απαντηθεί είναι αν υπάρχει περιθώριο για το restart που απαιτείται στον ΣΥΡΙΖΑ ή η υπόθεση έχει τελειώσει οριστικά και αμετάκλητα. Είναι σε θέση η παλαιά φρουρά, όποιο κι αν είναι το πρόσωπο που θα εκλεγεί, να προχωρήσει στην ανασυγκρότηση ενός διαλυμένους κόμματος;
Εκτός βέβαια αν ο Κασσελάκης κάνει την έκπληξη και όχι μόνο είναι υποψήφιος, αλλά τους κερδίσει όλους ξανά στις κάλπες. Εκεί να δείτε γέλια.
