Σε ανείπωτες δοκιμασίες μπαίνει η οικογένεια σε μέρες κρίσης. Αστυνομικοί καλούνται να παίξουν τον διαιτητή, δικηγόροι εκτελούν χρέη ψυχολόγου, δικαστές προσπαθούν να διαχειριστούν τη μεγάλη ψυχολογική πίεση που ασκείται σε ανήλικα παιδιά. Από τη μία η ενδοοικογενειακή βία καλπάζει, με τη συντριπτική πλειοψηφία των υποθέσεων να αφορά σε γυναίκες που πέφτουν θύματα απερίγραπτης κακοποίησης, ακόμη και αρπαγής ανήλικων τέκνων. Από την άλλη, παιδιά μεγαλώνουν «μακριά» από τους πατεράδες…
Ρεπορτάζ: ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΑΡΟΥΓΚΑ
Το Αστυνομικό Τμήμα Βόλου κάθε μήνα χειρίζεται τουλάχιστον τέσσερα περιστατικά με διαμαρτυρόμενους γονείς – άνδρες για τα θέματα της επικοινωνίας. Κάποιες οικογένειες απασχολούν και επανειλημμένως. Δικαστικές αποφάσεις παραβιάζονται, με το αστυνομικό δελτίο να καταγράφει συλλήψεις. Γονείς μηνύουν ο ένας τον άλλον και καταλήγουν στα δικαστήρια. Είναι σε διάσταση και βρίσκονται σε διαδικασία έκδοσης διαζυγίου κατ’ αντιδικία.
Οι οριστικές αποφάσεις των δικαστηρίων για θέματα επικοινωνίας του παιδιού με τους γονείς μπορεί να διαρκέσουν από τέσσερις μήνες έως και έναν χρόνο. Σε κάποιες περιπτώσεις, οι δικαστικές περιπέτειες των οικογενειών τραβούν ακόμη πιο μακριά, ανάλογα με τις ενέργειες που γίνονται για την έκδοση των διαζυγίων. Όλο αυτό το χρονικό διάστημα, ξετυλίγεται ένα απίστευτο οικογενειακό δράμα, το οποίο σε αρκετές βέβαια περιπτώσεις συνεχίζεται και μετά τις οριστικές αποφάσεις των δικαστηρίων.
Ο ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ, ο οποίος κατ’ επανάληψη έχει καταγράψει με ρεπορτάζ την έκταση που λαμβάνει η ενδοοικογενειακή βία, την πορεία των διαζυγίων τα τελευταία χρόνια και την παραβίαση των διατροφών, μίλησε και με διαμαρτυρόμενους πατεράδες. Η επικοινωνία με τα παιδιά είναι ένα θέμα που «καίει» ένα σημαντικό ποσοστό διαζευγμένων Βολιωτών, που βιώνουν επίσης τραυματικές περιπέτειες.
Άλλοι φτάνουν ακόμη και στην Αστυνομία και κάνουν χρήση του έσχατου μέτρου για να δουν τα παιδιά τους. Οδηγούνται σε αίθουσες ακροατηρίων ενώ αναζητούν εναγωνίως λύση. Δικηγορικοί κύκλοι λένε ότι η παρακώλυση της επικοινωνίας των πατεράδων με τα παιδιά είναι σύνηθες φαινόμενο. «Βλέπουμε να γίνονται ακόμη και μεταθέσεις σε άλλη πόλη, για διακοπή κάθε είδους επικοινωνίας», αναφέρθηκε χαρακτηριστικά.
Άλλοι, προσπαθούν να ρυθμίσουν τα θέματα «μακριά» από τις δικαστικές αίθουσες. «Παλεύουν» με κάθε τρόπο προσπαθώντας να αλλάξουν τους όρους, να ξεπεραστούν τα προβλήματα με συζήτηση και επικοινωνία. Όμως, όταν υπάρχει ένα διαζύγιο που γίνεται κατ’ αντιδικία, η επικοινωνία δεν μπορεί παρά να παρουσιάζει ελλείψεις.
Κοινός παρονομαστής όλων των υποθέσεων είναι η ανείπωτη ψυχολογική βία που βιώνουν οι ευαίσθητες εύθραυστές ψυχές από την παιδική ηλικία. Ο αντίκτυπος συνοδεύει τους ανήλικους για μία ολόκληρη ζωή και είναι κοινά παραδεκτό ότι χτυπάει «καμπανάκι» στην εφηβεία.
Άνδρες, γονείς ανήλικων παιδιών, λένε ότι σήμερα τίθεται επιτακτικά το θέμα της αλλαγής της κείμενης νομοθεσίας. Τονίζουν ότι σε άλλες χώρες όπως στην Αγγλία, τη Γαλλία, την Ισπανία, υπάρχει η συνεπιμέλεια. Κάνουν λόγο για κατάφωρη παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Ελλάδα.
Η αγάπη δεν μπορεί να έχει μέτρο
«Η αγάπη του πατέρα προς τα παιδιά δεν προσφέρεται με μέτρο», τονίζει 45χρονος Βολιώτης πατέρας ενός παιδιού, ο οποίος αντιμετωπίζει προβλήματα στην επικοινωνία με το τέκνο του.
Ο 45χρονος βρίσκεται σε διαδικασία έκδοσης διαζυγίου. Έχει προσωρινή απόφαση ασφαλιστικών μέτρων που ρυθμίζει τα θέματα επικοινωνίας. Εντούτοις, λέει ότι η απόφαση του δικαστηρίου δεν τηρείται από την εν διαστάσει σύζυγό του.
«Προσπαθεί με κάθε τρόπο να δημιουργήσει προβλήματα. Όταν συναντιόμαστε στον δρόμο τυχαία, απαγορεύει στο παιδί μου να μου μιλήσει. Μου έχει ζητηθεί ακόμη και να αποχωρήσω από σχολική εορτή γιατί η ημέρα της εθνικής επετείου δεν περιλαμβανόταν στην προσωρινή απόφαση ασφαλιστικών μέτρων», αναφέρει χαρακτηριστικά.
Η εν λόγω κατάσταση παραμένει ίδια εδώ και δύο χρόνια, οπότε ξεκίνησε η διαδικασία έκδοσης διαζυγίου σε αντιδικία. «Με χωρίζει από το παιδί μου. Ακόμη, και το καλοκαίρι στις διακοπές δεν μπορεί να επιτευχθεί συνεννόηση, να υπάρχει μία ευελιξία», αναφέρει.
Η Δικαιοσύνη εκτιμάται ότι δεν βοηθάει στη λύση των προβλημάτων. «Η κείμενη νομοθεσία ενθαρρύνει τον γυναικείο εγωισμό που δημιουργεί προβλήματα στην επικοινωνία.
Εντούτοις, θα έπρεπε να υπάρχει ίσως χρόνος και για τους δύο γονείς. Η κατάσταση αυτή προκαλεί ψυχολογική κακοποίηση για τα παιδιά», επισημαίνει κρίνοντας από την προσωπική του εμπειρία του, η οποία όπως λέει είναι ψυχοφθόρα.
Η κείμενη νομοθεσία εκτιμάται ότι θα πρέπει να «προχωρήσει». «Στην Ελλάδα δεν υπάρχει συνεπιμέλεια. Αντίθετα, στην Αγγλία δίνεται ίσος χρόνος και στους δύο γονείς», αναφέρει.
«Εκβιασμοί» για ιδιωτικές συμφωνίες
Σαρανταεξάχρονος Βολιώτης δεν θα ξεχάσει ποτέ το 2016. Δεν μπόρεσε να έρθει σε επικοινωνία με τα παιδιά του επί τέσσερις μήνες, ολόκληρο το καλοκαίρι.
«Όταν άρχισε η νέα εκπαιδευτική χρονιά, αναγκάστηκα να πάω στο σχολείο και να δω τα παιδιά μου πίσω από τα κάγκελα», αναφέρει.
Είναι διαζευγμένος με τη σύζυγό του εδώ και τρία χρόνια.
Η προσωρινή απόφαση του δικαστηρίου που ρύθμιζε τα θέματα της επικοινωνίας του έδινε το δικαίωμα να βλέπει τα ανήλικα τέκνα του δύο Σαββατοκύριακα τον μήνα.
«Δεν τηρήθηκε η απόφαση», επισημαίνει και αναγκάστηκε σε αυτό το καθεστώς «εκβιασμού», να υπογράψει ιδιωτικό συμφωνητικό, το οποίο συνεχίζει να είναι σε ισχύ μέχρι και σήμερα.
Ο 46χρονος μεγάλωνε μόνος τα παιδιά του για αρκετά χρόνια. «Η σύζυγος είναι ελεύθερη επαγγελματίας και χρειαζόταν να λείπει συχνά από το σπίτι.
Ξαφνικά αισθάνθηκα να μου παίρνουν βιαίως τα παιδιά και να αναγκάστηκα να προχωρήσω σε συμφωνία. Σήμερα, βλέπω τα παιδιά μου μόνο 3,5 μέρες την εβδομάδα και επιπλέον ακόμη μία μέρα για τρείς ώρες», αναφέρει.
Με παράπονο εξομολογείται ότι: «Ξένοι άνθρωποι μπορούν να τα βλέπουν περισσότερο τα τέκνα μου από εμένα που αγωνιώ για το τι τους συμβαίνει κάθε ώρα και στιγμή».
«Σε άλλα ανεπτυγμένα κράτη όπως στη Γαλλία και την Ισπανία το δικαστήριο αποφασίζει με βάση το συμφέρον του παιδιού και δίνει και τη δυνατότητα συνεπιμέλειας. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει τέτοια δυνατότητα, ενώ είμαστε εκατοντάδες που βιώνουμε αυτό το δράμα. Μοιραία είμαστε αδικημένοι από τις δικαστικές αποφάσεις, καθώς ξεριζωνόμαστε από τα παιδιά μας», προσθέτει.
πηγή http://www.taxydromos.gr