Δεν ξέρω πόσοι θα πάνε την Παρασκευή στη διαδήλωση, εικάζω ότι θα είναι δεκάδες χιλιάδες και όσο και αν έχει άνοδο στις δημοσκοπήσεις η Ζωή Κωνσταντοπούλου, δεν τους βλέπω όλους για οπαδούς της Πλεύσης, αδίκως ανησυχεί και διαμαρτύρεται ο Άδωνις. Τώρα αν υπάρχει και δάκτυλος του Πούτιν που λέει ο Ταχιάος, θα σας γελάσω, εικάζω πάντως ότι με τον Τραμπ και την Ουκρανία, μάλλον είναι απασχολημένος ο Ρώσος πρόεδρος και δεν τον βλέπω να έχει χρόνο να ασχοληθεί με τα πανό και τα συνθήματα της διαδήλωσης.
Η διαδήλωση προφανώς και είναι αντικυβερνητική, μην κοροϊδευόμαστε, ακόμα και αν δώσει το παρών ο Σκέρτσος, αφού οι διαδηλωτές δεν θα εκφράσουν μόνο τη δυσπιστία τους με τις κυβερνητικές μεθοδεύσεις στην έρευνα του δυστυχήματος, αλλά θα εκφράσουν και μια γενικότερη δυσφορία για την κυβερνητική πολιτική και τις επιδόσεις (και το ύφος) Μητσοτάκη. Θα εκφράσουν ταυτόχρονα και μια δυσπιστία τόσο για την πολιτική όσο και για τους θεσμούς- και ειδικά για τη Δικαιοσύνη- που φαίνεται να είναι το mood σήμερα στην ελληνική κοινωνία.
Δεν είναι εύκολο να απαντήσει η κυβέρνηση σε αυτό το γενικευμένο κλίμα αμφισβήτησης, ακόμα πιο δύσκολο να απαντήσει στις κατηγορίες που διατυπώνουν οι συγγενείς των θυμάτων. Ακόμα και στις πιο ακραίες τοποθετήσεις των συγγενών. Όποιος προσπάθησε να αντιπαρατεθεί με τους ανθρώπους που έχασαν τα παιδιά τους, πλήρωσε βαρύ τίμημα, άκουσε (και δικαίως) τα εξ αμάξης και αναγκάστηκε να σιωπάσει. Όχι ότι ο αβάσταχτος πόνος που νιώθουν, τους κάνει να έχουν σε όλα δίκιο, ενδεχομένως μάλιστα να τους κάνει ορισμένες φορές και επιρρεπείς σε θεωρίες συνωμοσίας, αλλά δεν τα βάζεις με τη μητέρα που έχασε το παιδί της.
Το κίνημα των συγγενών των θυμάτων της τραγωδίας, από το μόνο που κινδυνεύει, είναι από τις υπερβολές ορισμένων εκπροσώπων του, που κινδυνεύουν να αποξενώσουν ένα μετριοπαθές και ορθολογικό κοινό που θέλει να συμπαρασταθεί μεν, αλλά δεν συμφωνεί με τις ακρότητες και από την οφθαλμοφανή επιχείρηση οικειοποίησης του ρεύματος της συγκίνησης, από τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Για τις ψήφους φυσικά.
Η βασική κατηγορία που διατυπώνεται εναντίον της κυβέρνησης είναι πάντως η “συγκάλυψη”. Η κατηγορία έχει την απαρχή της στα σενάρια που είδαν το φως της δημοσιότητας τους μήνες που ακολούθησαν το δυστύχημα- κυρίως από “ρεπορτάζ” μεσημεριανών τηλεοπτικών εκπομπών- και απέκτησαν βαρύτητα αργότερα από τους εμπειρογνώμονες των οικογενειών και ορισμένους πολιτικούς αρχηγούς, ότι δηλαδή υπήρχε εύφλεκτη ύλη πάνω στην εμπορική αμαξοστοιχία και είναι αυτή η άγνωστη ύλη που προκάλεσε τη μεγάλη πυρκαγιά.
Ήταν θέμα χρόνου η παρουσία της άγνωστης αυτής εύφλεκτης ύλης (με το ξυλόλιο να έχει την τιμητική του), να αποκτήσει και άλλα χαρακτηριστικά, με την κοινή γνώμη να είναι πλέον πεπεισμένη ότι πίσω από το τραγικό δυστύχημα υπάρχει ένα κύκλωμα παράνομου εμπορίου καυσίμων, στο οποίο πρωταγωνιστεί η greek mafia και στην οποία κάνει πλάτες η κυβέρνηση.
Η εύφλεκτη ύλη απέκτησε πρόσφατα το κύρος της βεβαιότητας από τα πορίσματα ορισμένων επιστημονικών μελετών που εκπόνησαν πανεπιστημιακά ιδρύματα και προσχέδια των οποίων κυκλοφόρησαν στις εφημερίδες… Mέχρι τη στιγμή που τα βίντεο της εμπορικής αμαξοστοιχίας ανέτρεψαν τα δεδομένα. Αν και τα πορίσματα απεσύρθησαν μετά πολλών επαίνων και έκτοτε αγνοείται η τύχη τους, η κατηγορία “αντέχει” και συγκινεί τον κόσμο. Και η κατηγορία για συγκάλυψη αντέχει και πείθει, παρά τα βίντεο που τη διαψεύδουν, γιατί σε πείσμα των ποινικών διώξεων που έχει ασκήσει η Δικαιοσύνη, έχουν μείνει στο απυρόβλητο τα πολιτικά πρόσωπα. Και ειδικά ο Κώστας Καραμανλής, με τις αυταπόδεικτες ευθύνες για τη μη ολοκλήρωση της σύμβασης 717 για την τηλεδιοίκηση.
Υπάρχει θέμα με την πολιτική σταθερότητα; Οι κυβερνήσεις δεν πέφτουν με μια διαδήλωση, όσο μαζική κι αν είναι, όσο κι αν προσπαθούν- που το προσπαθούν όντως- να την απονομιμοποιήσουν τα κόμματα της αντιπολίτευσης, έχει δίκιο η Διαμαντοπούλου, αλλά και πάλι με αυτό το κλίμα αμφισβήτησης, η κυβέρνηση μοιάζει να έχει χάσει κάθε δυνατότητα παρέμβασης και πρωτοβουλίας. Δείχνει τελείως αποσταθεροποιημένη. Μοιάζει και έχει κατεβάσει τα χέρια και τα μολύβια και απλώς να περιμένει. Να περιμένει να ξεχαστεί η ιστορία; Δεν φαίνεται πιθανό και σίγουρα θα φροντίσουν να παραμείνει στην επικαιρότητα, ει δυνατόν και έως τις εκλογές, τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Άλλωστε σε λίγους μήνες θα ξεκινήσει και η δίκη, το θέμα δεν φεύγει από τα πρωτοσέλιδα εύκολα.
Όχι ότι η επιχείρηση δεν έχει και τις δυσκολίες της όμως. Η Νέα Δημοκρατία παραμένει ακόμα πρώτο κόμμα παρά τη φθορά, χωρίς ορατό αντίπαλο και υπάρχει εξήγηση. Γιατί στις εκλογές δεν ψηφίζουμε μονοθεματικά, δεν θα ψηφίσουμε (μόνο) επειδή είμαστε θυμωμένοι με τα Τέμπη και τον Καραμανλή. Θα ψηφίσουμε για κυβέρνηση και για πρωθυπουργό. Και πρέπει να διαλέξουμε. Θα ψηφίσουμε ακόμα για την οικονομία και την εξωτερική πολιτική, σε μια φάση μάλιστα που τα σύννεφα συσσωρεύονται ξανά και στη γειτονιά μας. Θα ψηφίσουμε κυρίως με γνώμονα τη βελτίωση της προσωπικής οικονομικής μας κατάστασης. Θα κάνουμε συγκρίσεις. Όπως κάνουμε συχνά, θα επιλέξουμε ίσως όχι το κόμμα που μας εκφράζει και μας ενθουσιάζει, αλλά το λιγότερο κακό.
Αν κρίνουμε από τις δημοσκοπήσεις, πέραν της Νέας Δημοκρατίας, υπάρχει το χάος. Μια πανσπερμία κομμάτων διαμαρτυρίας που το μόνο που εγγυώνται, εκτός από την έκφραση και τον πολλαπλασιασμό του θυμού, είναι η αδυναμία διακυβέρνησης και η αποσταθεροποίηση. Το μόνο κόμμα που υποτίθεται ότι διεκδικεί να εκφράσει μια εναλλακτική εκδοχή διακυβέρνησης, το ΠΑΣΟΚ του Νίκου Ανδρουλάκη, όχι μόνο δεν καρπώνεται τα οφέλη από τη φθορά της κυβέρνησης, αλλά καταγράφει και απώλειες. Ποιος πιστεύει στ΄ αλήθεια ότι με κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, οι διαλυμένοι από τη συνδικαλιστική νοοτροπία δημόσιοι οργανισμοί θα δουλέψουν πιο αποτελεσματικά και θα αποφύγουμε ανάλογα επεισόδια όπως το δυστύχημα στα Τέμπη.
Όταν συναγωνίζεσαι τη Ζωή στις διαδηλώσεις, ποιος θα φωνάξει πιο δυνατά, στέλνεις τους έξαλλους στα κόμματα της διαμαρτυρίας και τους μετριοπαθείς στον Μητσοτάκη. Η για να το πούμε διαφορετικά, όταν η δράση σου εξαντλείται στη διαμαρτυρία για τα Τέμπη, όταν ο πολιτικός σου λόγος μοιάζει με τις κραυγές της αντιπολιτικής, επιτρέπεις στον Μητσοτάκη να μονοπωλεί την ικανότητα διακυβέρνησης και την κυβερνησιμότητα. Δεν το λες και την πιο επιτυχημένη συνταγή για τη νίκη στις εκλογές.
