Το πάθημα ενός συμπολίτη μας, πρέπει να μας γίνεται μάθημα. Εν τούτοις, όχι μόνο μάθημα δεν μας γίνεται, αντιθέτως προσπαθούμε να βρούμε και δικαιολογίες στο πάθημα. Αποτέλεσμα: Να είμαστε οι επόμενοι υποψήφιοι να πέσουμε στην τρύπα.
Η ηλικιωμένη που μας απασχόλησε εχθές, προφανώς δεν είναι και η καλύτερη στη διαχείριση των οικονομικών της. Στις καλές περιόδους, θα βρέθηκε με 5-6 κάρτες, θα τις χρέωνε χαρούμενα, με αποτέλεσμα, κάποια στιγμή, να μην μπορεί να τις πληρώσει. Οι τράπεζες παραπονιόντουσαν και κάτι έπρεπε να κάνει. Τι έκανε; Μετέφερε όλες τις οφειλές σε μία τράπεζα. Με ένα δάνειο και έναν συγκεκριμένο τρόπο πληρωμής. Τα τηλέφωνα πρόσκαιρα σταμάτησαν.
Ούτε όμως αυτό το δάνειο εξυπηρετούσε. Και τα τηλέφωνα ξανάρχισαν. Ρημαδοεφεύρεση του Γκράχαμ Μπελ. Δεν ίδρωσε η ηλικιωμένη και θα δούμε γιατί. Η τράπεζα εξέδωσε διαταγή πληρώμης και με τον τίτλο αυτό, ενέγραψε και αναγκαστική προσημείωση στο σπίτι της. Τι έπρεπε να κάνει η κυρία πριν φτάσει η τράπεζα σε αυτές τις ενέργειες;
H ηλικιωμένη είχε ένα σπίτι 105 τ.μ. στον 4ο όροφο. Δεν το λες και παλάτι, δεν το λες όμως και “σπιτάκι”. Θα μπορούσε με την άνεσή της, να βρει να πουλήσει το σπίτι στην εμπορική του αξία, να πληρώσει τις 10-15 χιλ. που χρώσταγε, και με τα υπόλοιπα να αγόραζε ένα άλλο σπίτι π.χ. 80 τ.μ. στον πρώτο όροφο. Δυσάρεστη εξέλιξη; Ναι, αλλά η κακοδιαχείριση των οικονομικών μας έχει και κάποιες συνέπειες. Δεν το έπραξε.
Η τράπεζα ναι μεν ενέγραψε την προσημείωση αλλά δεν μπορούσε να πλειστηριάσει το σπίτι επειδή ήταν πρώτη κατοικία. Αυτό προέβλεπε ο νόμος. Αλλά ο νόμος δεν θα διαρκούσε για 300 χρόνια. Αυτό δεν το σκέφτηκε η δανειολήπτρια. Έπειτα προφανώς, έπεσε και θύμα του σλόγκαν της περιόδου: “Δεν πληρώνω”. Δεν πληρώνω τη ΔΕΗ. δεν πληρώνω το μετρό, δεν πληρώνω τα διόδια, δεν πληρώνω την τράπεζα. Και τι θα γίνει με τα χρωστούμενα; Θα έρθει η λαϊκή εργατική προλεταριακή κυβέρνηση και θα μας τα χαρίσει. Θα τα σβήσει. Αμ δε.
Και έτσι όλοι οι “Δεν πληρώνω” βρέθηκαν να χρωστάνε χιλιάδες επί χιλιάδων και να βαράνε το κεφάλι τους στον τοίχο. Μαζί τους και η ηλικιωμένη. Που αν πλήρωνε απλά τους τόκους, δεν θα έφτανε το χρέος στις 40 χιλ. Θα έμενε στις 10-15 και θα ήταν διαχειρίσιμο.
Τελικά; Τελικά τον Απρίλιο του 2019 (επί λαϊκής διακυβέρνησης) γίνεται ο πρώτος πλειστηριασμός, δεν πετυχαίνει, γίνονται άλλοι δύο άκαρποι και τον Οκτώβριο το σπίτι αλλάζει ιδιοκτήτη. Προφανώς πωλείται πολύ χαμηλότερα από την εμπορική αξία, το χρέος έχει τριπλασιαστεί και στην ηλικιωμένη μένει τελικά ένα μικρό ποσό, που δεν της επιτρέπει να αγοράσει εκείνο το σπίτι των 80 τ.μ.
Πάντα υπάρχει – ή πρεπει να υπάρχει – ένα ηθικό δίδαγμα. Στην περίπτωσή μας, το βασικό είναι ότι δεν πιστεύουμε τους παπατζήδες. Δεν περιμένουμε ότι θα μας σώσει κάποιος φανφαρόνος πολιτικός. Αυτό δεν παίζει. Και όταν ακούμε για πολλά κεράσια, δεν παίρνουμε καν καλάθι. Τσάμπα το κουβάλημα. Λύσεις υπάρχουν στα προβλήματά μας, αρκεί να τις αναζητήσουμε με σοβαρότητα, αγνοώντας τα κούφια εύκολα λόγια. Και αν δεν γνωρίζουμε το θέμα, απευθυνόμαστε σε κάποιον ειδικό. Και ειδικοί δεν είναι οι παρλαπίπες των μπαλκονιών.
Προσέχουμε για να έχουμε…και προσοχή στα κεράσια…
