Μια ιστορία καθημερινού ωχαδελφισμού.
Οδός Κάλβου, Νέα Ερυθραία.
Πριν 2 βδομάδες τελείωσαν τα έργα για το φυσικό αέριο. Όσο γίνονταν τα έργα γινόταν πανζουρλισμός. Ο δρόμος τα πρωινά εξυπηρετεί την προσέλευση στο 2ο δημοτικό σχολείο, οπότε καταλαβαίνετε την κατάσταση. Το χώμα και η σκόνη ήταν παντού. Κάναμε υπομονή μιας και το έργο υποδομής ίσως στο μέλλον να μας φανεί χρήσιμο, εάν και εφόσον το φυσικό αέριο επανέλθει σε χαμηλές τιμές…
Ο εργολάβος λοιπόν του έργου ήταν υποχρεωμένος να αφήσει τον δρόμο όπως τον βρήκε. Αμ δε! Ο δρόμος είχε τόσο χώμα που περπατούσες και έκανε παφ παφ το χώμα.
Την ίδια εβδομάδα παθαίνει η κόρη μου μια απίστευτη κρίση βήχα.
Μην τα πολυλογω, η παιδίατρος που επισκεφθήκαμε 3 φορές διέγνωσε αλλεργική βρογχιτιδα και ξεκίνησε αγωγή με κορτιζόνη συστημική αλλά και εισπνεόμενη. Το μόνο που είχε αλλάξει στο περιβάλλον του παιδιού ήταν η σκόνη…
Βλέποντας πως πέρασαν οι μέρες και δεν ήρθε κανένα συνεργείο να καθαρίσει το δρόμο πήρα τηλέφωνο στην υπηρεσία οδοκαθαρισμού. Εξήγησα το πρόβλημα και πως ο δρόμος θέλει ένα βυτίο για να πλυθεί.
Μου είπαν ότι βυτίο δεν υπάρχει αλλά θα στείλουν το σάρωθρο. Με καλούν την επόμενη ακριβώς μέρα και μου λένε ότι θα περάσει η σκούπα την επομένη το πρωί αλλά θα πρέπει να ειδοποιήσω τους περίοικους για τα παρκαρισμένα.
Χάνω λοιπόν 2 ώρες από την εργασία μου και πάω να πάρω ταινία οδοσημανσης και γεμίζω την γειτονιά με ειδοποιητηρια. Το βράδυ που επιστρέφω είναι όλη η γειτονιά παρκαρισμένα. Οι μόνοι που πήραμε τα ιχ μας είμασταν εμείς και άλλη μία οικογένεια.
Το σάρωθρο πέρασε από την γειτονιά 6:20 το πρωί. Φυσικά όλα τα αμάξια ήταν παρκαρισμένα, φυσικά έγινε ένα πασάλλειμα.
Έχω εναποθέσει τις ελπίδες μου στο Θεό να βρέξει.
