Ο συνάδελφος δημοσιογράφος του ΣΚΑΙ Άρης Πορτοσάλτε, διεγράφη και μάλιστα οριστικά από την Ένωση Συντακτών, με αφορμή την άρνησή του να συμμετάσχει στην απεργία του σωματείου των δημοσιογράφων στις 10 Ιουνίου του 2021, σε ένδειξη αντίδρασης στο νομοσχέδιο τότε, νόμος σήμερα, του Κωστή Χατζηδάκη, για τα εργασιακά. Ήταν σωστή ή λάθος η απόφαση;
Μια πρώτη απορία είναι γιατί ο Άρης Πορτοσάλτε διεγράφη οριστικά, ενώ άλλοι συνάδελφοι, που επίσης αρνήθηκαν να απεργήσουν, διεγράφησαν προσωρινά. Να ήταν άραγε το γεγονός, ότι ο συνάδελφος- δημοσιογράφος, όχι μόνο αρνήθηκε να απεργήσει, αλλά επιχειρηματολόγησε μάλιστα σε διάφορες εκπομπές, γιατί δεν συμφωνεί με την απεργία και γιατί δεν προτίθεται να απεργήσει; Να ήταν ότι κατηγόρησε την ΕΣΗΕΑ ότι πολιτικολογεί και κάνει αντιπολίτευση; Η ακόμα και ότι έχει αλωθεί από την “αριστερίλα”, όπως είναι η αγαπημένη έκφραση του δημοσιογράφου;
Αν κάτι τέτοιο συμβαίνει- γιατί το σκεπτικό της απόφασης παραμένει ακόμα απόρρητο, άγνωστο για πιο λόγο- η απόφαση, όχι απλώς είναι λάθος, αλλά δείχνει και μια εμπάθεια του πειθαρχικού οργάνου, γεγονός προφανώς απαράδεκτο. Όχι μόνο γιατί η κρίση οφείλει να είναι αμερόληπτη και να μην εμφιλοχωρούν συναισθήματα. Αλλά και γιατί δεν είναι δυνατόν ένα θεσμικό όργανο των δημοσιογράφων- των επαγγελματιών που αυτονόητα είναι οι πιο φανατικοί υπέρμαχοι της ανεξαρτησίας του λόγου και της ελεύθερης έκφρασης- να τιμωρούν έναν συνάδελφό τους για την παρρησία του. Αυτή είναι η άποψή του και αυτή υπερασπίζεται. Και πολύ καλά κάνει.
Να σημειώσουμε ότι η απεργία των δημοσιογράφων έγινε σε ένδειξη αντίδρασης για τις προβλέψεις του νόμου Χατζηδάκη για τα εργασιακά, αν και οι ρυθμίσεις του νόμου δεν αφορούν το επάγγελμα των δημοσιογράφων. Άλλωστε, ακόμα και αν κάποιος πιστεύει ότι ο νόμος “καταργεί το 8ωρο”, όπως ήταν η θέση των κομμάτων της αντιπολίτευσης και των συνδικάτων, όπως είναι γνωστό στη δημοσιογραφία δεν υπάρχει ωράριο, Συνεπώς η απεργία ήταν κατά βάση πολιτική, όπως άλλωστε το ομολογούσε και η σχετική ανακοίνωση της Ένωσης Συντακτών:
“Τα Δ.Σ. των Ενώσεων, υπογραμμίζουν εν μέσω της συνεχιζόμενης υγειονομικής κρίσης, με την επιδείνωση των καθημερινών προβλημάτων και της αβεβαιότητας για κάθε εργαζόμενο, τη σημασία της συλλογικής αλληλεγγύης και της μάχιμης εγρήγορσης απέναντι στις συνέπειες που φέρνει αυτή η “χαριστική βολή” αποδόμησης των δικαιωμάτων μας.” Η απεργία ήταν δηλαδή σε ένδειξη αλληλεγγύης με τα άλλα συνδικάτα και τους άλλους εργαζόμενους, που θεωρούσαν καλώς ή κακώς, ότι πλήττονται τα δικαιώματά τους.
Είναι όμως η συμμετοχή σε μια απεργία και μάλιστα με πολιτικό περιεχόμενο και όχι αυστηρά συντεχνιακό, υποχρεωτική; Αυτό είναι το γενικότερο ερώτημα που θέτει η υπόθεση της διαγραφής του Άρη Πορτοσάλτε από την ΕΣΗΕΑ. Και η απάντηση είναι προφανώς και όχι.
Καμία απόφαση, κανενός συνδικάτου δεν μπορεί να υποχρεώσει έναν εργαζόμενο σε πολιτική στράτευση, που είναι ενάντια στις πεποιθήσεις του. Και το γεγονός ότι η απόφαση για απεργία ελήφθη με μεγάλη πλειοψηφία, δεν αλλάζει τα πράγματα.
Αλλά υπάρχει και ένα δεύτερο πρόβλημα. Η ΕΣΗΕΑ δε είναι ένα απλό σωματείο. Είναι το μοναδικό σωματείο των δημοσιογράφων και το θεσμικό όργανο το οποίο προασπίζεται το αγαθό της ελεύθερης διατύπωσης της γνώμης. Δεν υπάρχει πράσινη και γαλάζια ΕΣΗΕΑ, ούτε ΑΝΤΙ- ΕΣΗΕΑ, ώστε να μπορεί να γραφτεί εκεί και να είναι μέλος της, ένας δημοσιογράφος που διαφωνεί με τις θέσεις του σωματείου.
Συνεπώς όχι μόνο πρέπει το σωματείο να είναι προσεκτικό στη διατύπωση πολιτικών θέσεων, αφού αυτές μπορεί να μην απηχούν τις απόψεις όλων των μελών του, αλλά τίθεται και ένα σοβαρό θέμα, κατά πόσον μπορεί να αποφασίζει απεργιακές κινητοποιήσεις και να υποχρεώνει μάλιστα τα μέλη του σε συμμετοχή. Ακόμα χειρότερα να τα διαγραφεί, εάν διαφωνούν με τις αποφάσεις του. Τέτοιου είδους αποφάσεις κάνουν την ΕΣΗΕΑ να μοιάζει με κομματικό “γκρουπούσκολο” και δεν βοηθούν καθόλου στο κύρος της και στον θεσμικό της ρόλο ως υπερασπιστή της ελεύθερης διακίνησης των ιδεών.
Υ.Γ. Η επίκληση του καταστατικού του σωματείου και των προβλέψεών του περί “απόλυτης!!! πειθαρχίας των μελών του στις αποφάσεις για απεργιακές κινητοποιήσεις”, προφανώς και δεν απαντάει στο ερώτημα, αν ήταν σωστή ή λάθος η απόφαση. Η απόφαση ήταν λάθος, όπως είναι λάθος και η σχετική αναφορά στο καταστατικό.
