Δανείστε γιατί χανόμαστε…
Υπερβολική κριτική δέχονται οι τράπεζες για το γεγονός ότι δεν έχουν ανοίξει την κάνουλα των δανείων προς φυσικά πρόσωπα και κυρίως προς τις μικρές επιχειρήσεις. Πράγματι, αν δούμε τους ισολογισμούς τους, έχουν περίσσευμα ρευστότητας, εξ ου και δεν έχουν λόγο να προσφέρουν στους καταθέτες κίνητρα με υψηλά επιτόκια αποταμιεύσεων…
Έχουν γι αυτό ευθύνη οι τράπεζες ή όλοι εμείς οι υπόλοιποι;;;
Πρώτον για να κατανοήσουμε το αντικείμενο μιας τράπεζας, αν δεν δανείσει χρήματα, δεν έχει τζίρο και δεν έχει και κέρδη. Βάζοντας χρήματα κανείς στο σεντούκι ποτέ δεν κέρδισε. Ούτε μπορεί οι προμήθειες να αποτελέσουν λύση βιώσιμη. Κάποια στιγμή θα ενεργοποιηθεί ο ανταγωνισμός και θα πέσουν όπως αυξήθηκαν…
Άρα πρέπει να δανείσει. Και κάποιοι λένε, να δανείζει όχι μόνο τις μεγάλες και υγιείς επιχειρήσεις αλλά και τον μαστρο Κώστα για να μην κλείσει. Να τον δανείσει τον μαστρο Κώστα. Να τον δανείσει χωρίς εξασφαλίσεις; Γιατί αν τον δανείσει χωρις εξασφαλίσεις και χαθούν τα λεφτά, θα λέμε για τους αλήτες τους τραπεζίτες που δίνανε χρήματα χωρίς εγγυήσεις, χάθηκαν, και εμείς τους ανακεφαλαιοποιήσαμε…
Άρα να μην λειτουργούν αλήτικα και σκουληκιάρικα και τους ξαναβρίσουμε έτσι;;; Να ζητάνε εξασφαλίσεις. Ας πούμε ότι ο μαστρο Κώστας έχει ένα σπίτι, πιστεύει στο μαγαζί του και το βάζει αμανάτι για να πάρει δάνειο. Τελικά, παρά την πίστη του μαστρο Κώστα, το μαγαζί δεν τσούλησε…το δάνειο δεν μπορεί να αποπληρωθεί…
Οι τράπεζες τότε να πλειστηριάσουν το σπίτι για να πάρουν πίσω το ποσό του δανείου ή θα πούμε το δημώδες “κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη;;;” Να συννενοηθούμε από τώρα. Οι καλοί λογαριασμοί κάνουν και τους καλούς φίλους. Αν είναι να κάνουμε διαδήλωση έξω από το σπίτι του μαστρο Κώστα, για τη διασφάλιση της λαϊκής κατοικίας, τότε να μην τον δανείσουνε…
Εν ολίγοις, για τα στελέχη των τραπεζών ισχύει το “καήκανε από το χυλό και φυσάνε και το γιαούρτι”. Δίνανε εύκολα δάνεια; Ήταν ανεπαρκή και ανίκανα. Δίνανε δάνεια με επαρκείς εξασφαλίσεις; Θέλανε να φάνε τα σπίτια του λαού. Ό,τι και να κάνανε, ξύλο τρώγανε.
Φτάσανε λοιπόν στο σημείο να επιλέγουν τη σιγουριά του δανεισμού υγειών μεγάλων επιχειρήσεων (έστω και με μικρό περιθώριο κέρδους), από την αβεβαιότητα και το ρίσκο που οδηγεί στην οργή της κοινωνίας είτε έτσι, είτε γιουβέτσι.
Ο εξορθολογισμός της λειτουργίας των τραπεζών, χωρίς ακρότητες στα πιστωτικά κριτήρια, προϋποθέτει ένα πράγμα:
Τον περιορισμό του οικονομικού μας αναλφαβητισμού και την κατανόηση του τρόπου λειτουργίας μιας οικονομίας.
