“Μαθητής απεβλήθη γιατί άνοιξε το κινητό του στην τάξη”, έλεγε το ρεπορτάζ και ο υπότιτλος μας προϊδέαζε για τη συνέχεια: “Τι λένε οι γονείς του παιδιού”. Οι οποίοι γονείς δεν μπορούσαν βέβαια να το χωνέψουν. Τι είναι αυτή η συμφορά που μας βρήκε και άλλα τέτοια δραματικά και υπερβολικά.
Υπερβολικά γιατί υποθέτω βασίμως ότι σε μερικά χρόνια ή το αργότερο όταν πάει φαντάρος όπως μας έλεγαν εμάς, ο νεαρός θα ξεπεράσει το βαθύ παιδικό τραύμα που του δημιούργησε η αυταρχική παιδεία του νεοφιλελεύθερου Κυριάκου Μητσοτάκη (μπρρρ), θα ξεχάσει την αποβολή και το συμβάν δεν θα τον εμποδίσει να κυνηγήσει τα όνειρά του, όποια κι αν είναι αυτά. Άλλωστε πώς λέει η άλλη νεοφιλελεύθερη μπούρδα; Μπορούμε να γίνουμε ό,τι θέλουμε, αρκεί να το προσπαθήσουμε; Εμπρός λοιπόν.
Το περιστατικό είχε αναμφίβολα και τις θετικές του παρενέργειες, μην τα βλέπουμε όλα μαύρα και άραχνα. Εκτός από την προληπτική του δράση για τυχόν μιμητές, ο πατέρας του μαθητή – που φυσικά διαφωνούσε με την ποινή οριζοντίως και καθέτως και πιθανώς και διαγωνίως όπως είπαμε – ικανοποίησε τη φιλοδοξία του να γίνει έστω και για λίγα λεπτά διάσημος – και είχε την ευκαιρία έτσι να εξηγήσει αναλυτικά την υπόθεση και στον Νίκο Ευαγγελάτο και στους ρεπόρτερ των καναλιών. Εκτός από την αναλυτική ανακοίνωση που εξέδωσε και την οποία μοίρασε στα ΜΜΕ παρακαλώ. Δεν είναι λίγο.
Το μέτρο της απαγόρευσης των κινητών ήταν στα φθινοπωρινά μπαγκάζια του Κυριάκου Πιερρακάκη και στην Ελλάδα πέρασε περισσότερο σαν ένα μέτρο που συνδυάζεται με την προσπάθεια να αντιμετωπιστεί το σχολικό bullying, παρά με ένα μέτρο που έχει να κάνει με την ψυχική υγεία των μαθητών. Αν και πλήθος ερευνών έχουν δείξει την “εξάρτηση” των νέων με τα έξυπνα κινητά, τις εφαρμογές και τις πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης και το πώς αυτή η εξάρτηση τα δυσκολεύει στις σπουδές τους, αν δεν τους δημιουργεί και άλλα προβλήματα ψυχικής ισορροπίας.
Άλλωστε όπως έχει πει και ένας σοφός άνθρωπος, “το διάβασμα δεν είναι μια φυσική κατάσταση του ανθρώπου. Η φυσική κατάσταση είναι το χάζι και ο ρεμβασμός. Το διάβασμα θέλει εξάσκηση και πειθαρχία”. Και αυτή την πειθαρχία δυσκολεύονται να αποκτήσουν οι νέες γενιές, που έχουν κολλήσει στην οθόνη του κινητού. Και δεν ανοίγουν βιβλίο γιατί έχουν συνηθίσει να βλέπουν βίντεο.
Η αντίδραση του γονέα του μαθητή όπως είπαμε, ήταν απόλυτα αρνητική και γι΄ αυτό τον λόγο θα έλεγα ήταν απολύτως ελληνική. Η κλασική ελληνική αντίδραση δηλαδή. Γιατί φυσικά στην Ελλάδα, τα παιδιά δεν φταίνε ποτέ. Έχουν πάντα άλλοθι. Φταίει το σύστημα, φταίει ο καπιταλισμός και οι ανισότητες, φταίνε ο καθηγητές. Κάποιος φταίει σίγουρα, πάντως δεν φταίνε τα παιδιά. Γιατί ως γνωστόν τα παιδιά μας- που τα μεγαλώσαμε με τις αντιαυταρχικές αντιλήψεις της μεταπολίτευσης (τρομάρα μας)- δεν φταίνε ποτέ.
Και έτσι ο πατέρας το έριξε στον συνδικαλισμό: “Στη διάρκεια ποιου μαθήματος συνελήφθη ο μαθητής να χρησιμοποιεί το κινητό του μέσα στην τάξη”, ρωτούσε πονηρά στο δελτίο Τύπου (!!) που εξέδωσε. “Ο καθηγητής που είχε εκείνη την ώρα το μάθημα έχει προσωπική άποψη; Ποιος μετέφερε το συμβάν στη διεύθυνση και στον σύλλογο των καθηγητών;” Για να προσθέσει ότι “θεωρεί τουλάχιστον ατυχείς τους χειρισμούς της διεύθυνσης του σχολείου και ανεπαρκή τη διαχείριση του περιστατικού από το σύνολο της εκπαιδευτικής κοινότητας”. Από το σύνολο της εκπαιδευτικής κοινότητας παρακαλώ.
Μετάφραση: Το παιδί δεν φταίει, είναι θύμα του αυταρχισμού των καθηγητών και των λαθών του συστήματος.
Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι ένας από τους λόγους για τους οποίους πολλοί δυσπιστούσαν ότι το μέτρο της απαγόρευσης των κινητών θα πετύχει, ήταν και η αμφισβήτηση της ικανότητας των καθηγητών να επιβάλουν τη ρύθμιση στους μαθητές. Ποιος θα θελήσει να τα βάλει μαζί τους; Ποιος θα θελήσει να τους δυσαρεστήσει, με ότι αυτό συνεπάγεται μετά για την παράδοση και τα μαθήματα; Ποιος θα διακινδυνεύσει να έρθει σε σύγκρουση με τους μαθητές, αναρωτιόντουσαν πολλοί
Και έτσι γυρίζουμε στη λέξη κλειδί που είναι η πειθαρχία. Η πειθαρχία, που θα έπρεπε να είναι από τα βασικά μαθήματα στο σχολείο, πλην όμως απουσιάζει εντελώς (όπως συχνά απουσιάζει και από το σπίτι). Με ευθύνη και των γονέων και των καθηγητών.
Σημειώστε ότι στο διπλανό σχολείο της Πάτρας, άλλος γονέας θεώρησε ότι ο καθηγητής αδίκησε το παιδί του- που φυσικά είχε δίκιο- και έτσι έκρινε ότι ήταν σωστό και θεμιτό να τον σπάσει στο ξύλο. Και τα παιδιά, επειδή ο μαθητής είχε δίκιο αλλά ο μπαμπάς του που έσπασε στο ξύλο τον καθηγητή είχε άδικο, έκαναν κατάληψη. Και μη με ρωτήσετε τι νόημα είχε η κατάληψη. Γιατί η απάντηση είναι ότι η κατάληψη είχε όσο νόημα έχουν ή θα έχουν οι καταλήψεις που θα ξεκινήσουν σε λίγο σε όλα τα σχολεία σε όλη την Ελλάδα. Όπως κάθε χρόνο άλλωστε. Και οι γονείς αν δεν είναι μαζί τους στα κάγκελα να καταγγείλουν το σύστημα και τις ελλείψεις- και φυσικά την ανίκανη κυβέρνηση Μητσοτάκη- πάντως δεν θα κινητοποιηθούν να τα μαζέψουν στο σπίτι. Γιατί τα παιδιά, δεν μπορεί, δίκιο θα έχουν. Πάντα έχουν δίκιο τα παιδιά “ζακέτα να πάρεις”.
Ακόμα και όταν τα παιδιά πατώνουν στις εξετάσεις pisa, έρχονται οι συνδικαλιστές (εκπαιδευτικοί) να εξηγήσουν ότι δεν φταίνε φυσικά τα παιδιά, όπως δεν φταίνε φυσικά και οι εκπαιδευτικοί. Φταίει το σύστημα και ο άκρατος ανταγωνισμός που προωθεί ο φιλελευθερισμός και όλα αυτά τα θλιβερά δεν ταιριάζουν με την ιδιοσυγκρασία των Ελλήνων μαθητών. Που καλά κάνουν και πατώνουν, γιατί έτσι αντιστέκονται δυναμικά στη νέα τάξη πραγμάτων. Και έτσι σιγά σιγά φθάνουμε να μην μπορούν οι ελληνικές επιχειρήσεις να βρουν προσωπικό να προσλάβουν, γιατί το διαθέσιμο εργατικό δυναμικό δεν έχει τις δεξιότητες που επιθυμούν.
Δεν ξέρω πότε άρχισε το κακό. Στα πανεπιστήμια υποτίθεται ξεκίνησε με την μεταπολίτευση, όταν οι φοβισμένοι καθηγητές δεν τολμούσαν να επιβάλουν την πειθαρχία στους αγωνιζόμενους (μονίμως) φοιτητές, μην τυχόν κατηγορηθούν για χουντικοί. Και έτσι πλέον η συνδικαλιστική δράση θεωρήθηκε ικανοποιητικό προσόν για να πάρεις και το πτυχίο.
Στο σχολείο υποτίθεται ξεκίνησε με το ΠΑΣΟΚ, τον συνδικαλισμό της μεταπολίτευσης και την χαλάρωση της πειθαρχίας σε κάθε σκαλοπάτι της δημόσιας υπηρεσίας που ήταν το κλίμα στη δεκαετία του 80. Μπορεί να είναι έτσι, μπορεί να είναι και αλλιώς. Πάντως είναι καιρός να αλλάξει και οι μαθητές να διδάσκονται την πειθαρχία, γιατί ναι, η πειθαρχία διδάσκεται. Και έτσι θα αποκατασταθεί και το κύρος των καθηγητών, που τώρα αναγκάζονται να συνδικαλίζονται, για να διατηρήσουν την ηρεμία στις τάξεις τους. Και ναι, αν βρεθεί μαθητής με κινητό ανοιχτό, μπορεί να πέσει και καμία αποβολή.
Αλλά καλού κακού να ρωτήσουμε και τον Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων, μην πλακώσουν τις καταγγελίες.
