Ζείτε σε μια πολυκατοικία με πολλά διαμερίσματα σε ένα μικροαστικό Προάστειο. Επί της οδού Αλληλεγγύης αρ. 44Α.
Έχετε εκλέξει έναν διαχειριστή. Αγοράζει πετρέλαιο, πληρώνει για την καθαριότητα, συντηρεί το ασανσέρ, φροντίζει τον κήπο. Κάθε μήνα σας δείχνει τις αποδείξεις που πλήρωσε και σας ζητά τα κοινόχρηστα. Όσο περισσότερα τετραγωνικά έχετε, τόσο πιο πολλά πληρώνετε…
Κάποια στιγμή αποφαίνεται ότι δεν διαχειρίζεστε σωστά τα οικονομικά σας και δημιουργούνται «αδικίες». Θα του δίνατε τα χρήματα που ξοδεύατε για τρόφιμα, και θα έκανε αναδιανομή προς όφελος των πιο αδύνατων οικονομικά. Παρατηρήσατε ότι ενώ μειώθηκε δραματικά η ποιότητα της διατροφής σας, δεν βελτιώθηκε η ποιότητα των υπολοίπων. Αντιθέτως, ο διαχειριστής έγινε πιο στρουμπουλός, τα παιδιά του κάνανε μαγούλες, και τα 2 σκυλάκια του έγιναν θρεφτάρια…
Κάτι πήγατε να πείτε στη γενική συνέλευση της πολυκατοικίας, ο διαχειριστής σάς κοίταξε καχύποπτα και 2-3 σας φώναξαν «φασίστα»…
Μετά από λίγο καιρό, ο διαχειριστής αποφάσισε ότι γενικά δεν ξέρετε πως να διαχειρίζεστε το εισόδημά σας. Θα του έδιναν όλοι το 50-70% του μισθού τους κάθε μήνα, και θα σας διασφάλιζε δωρεάν σχολεία, δωρεάν υγεία και άλλα πολλά «δωρεάν»….
Στη γενική συνέλευση διερωτηθήκατε πως είναι όλα αυτά δωρεάν αφού πληρώνετε το 70% όσων βγάζατε. Πετάχτηκαν αρκετοί και σας φώναξαν μισάνθρωπο και ναζί. Αργότερα μάθατε ότι ήταν φίλοι και συγγενείς του διαχειριστή που τους είχε προσλάβει στα σχολεία, στα νοσοκομεία και σε διάφορες υπηρεσίες…
Στην πορεία ο διαχειριστής σάς ενημέρωσε ότι θα έπαυε να εργάζεται γιατί δεν προλάβαινε να ασχοληθεί με τις υποθέσεις σας, και θα του κόβατε μισθό το ύψος του οποίου θα αποφάσιζε ο ίδιος. Στον μήνα πάνω είδατε στην πυλωτή της πολυκατοικίας, παρκαρισμένη μια ολοκαίνουργια πανάκριβη Mercedes…
Παρά του ότι δίνατε κοντά στο 70% του μισθού σας, είχατε πια χειρότερη εκπαίδευση για τα παιδιά σας, χειρότερα νοσοκομεία όταν αρρωσταίνατε, χειρότερη ασφάλεια, δεν λαμβάνατε καμία ανάλυση των δαπανών και η πολυκατοικία άρχισε και να ρημάζει…
Ο διαχειριστής σάς καθησύχασε λέγοντάς σας ότι τα λεφτά ναι μεν δεν φτάνουν, διασφάλισε όμως ένα δάνειο. «Εσείς θα το πάρετε το δάνειο;», ρωτήσατε αφελώς. «Όχι, η πολυκατοικία», σας απάντησε…δηλαδή οι ένοικοι…δηλαδή εσείς. Πήγατε κάτι να πείτε, όμως ορμήσαν αρκετοί με τη λέξη «φασίστας» έτοιμη να εκτοξευτεί σαν πύραυλος Κρουζ. Ήταν οι νεοπροσληφθέντες συγγενείς του διαχειριστή στη νεοσύστατη επιτροπή ανάλυσης δανειακών αναγκών…
Μετά από ένα χρόνο, πλέον δίνατε το 70% του μισθού σας, λαμβάνατε άθλιες υπηρεσίες, η πολυκατοικία είχε γίνει ένα ερείπιο και χρωστούσατε συνολικά την αξία της πολυκατοικίας επί 2…
Στη γωνία η ταμπέλα έγραφε Αλ..εγ..ης 44…
Εκνευρισμένος πήγατε έξω από το διαμέρισμα του διαχειριστή, χτυπήσατε με δύναμη την πόρτα, και σας άνοιξε κάποιος άγνωστος. Ήταν ένας νοικάρης. «Που είναι ο διαχειριστής;» ρωτήσατε…
Είχε μετακομίσει σε μεζονέτα 500 τμ στην Εκάλη, γιατί ήθελε χώρο ικανό να σκεφτεί στρατηγικά για το καλό σας…