Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου
Αν τελικά συμβεί, θα είναι αναμφισβήτητα ένα εκλογικό φαινόμενο που πέρα από το αποτέλεσμα θα δώσει τροφή για πλήθος αναλύσεων. Στο ενδεχόμενο να υπάρξουν τελικά τετραπλές εκλογές τον Μάιο αναφέρομαι.
Γιατί τετραπλές; Για μετρήστε καλά. Δημοτικές, περιφερειακές, ευρωεκλογές και βουλευτικές. Θα πείτε ίσως, δημοτικές και περιφερειακές, είναι ουσιαστικά «σετ». Πράγματι και έτσι άλλωστε συνηθίζεται να λέγεται, αλλά επί της ουσίας στις αυτοδιοικητικές εκλογές, έχουμε διπλές κάλπες. Ρωτήστε και στη… Singular που θα τραβήξει το κουπί και θα καταλάβετε πόσες τελικά «κάλπες» τις θεωρούν… Αλλά τέλος πάντων, δεν θα τα χαλάσουμε εκεί. Αλλού είναι το ζουμί.
Φανταστείτε λοιπόν, ότι μέσα σε μία ημέρα (άντε και στις επαναληπτικές δημοτικές και περιφερειακές), θα παίζεται εκτός από το μείζον ζήτημα της διακυβέρνησης της χώρας και η ανάληψη πολλών χιλιάδων, δεκάδων χιλιάδων θέσεων. Κάθε είδους και επιπέδου. Φανταστείτε πόσες προσδοκίες θα επενδυθούν πάνω σε αυτή την τριπλή ή τετραπλή, όπως θέλετε, διαδικασία. Κοινοβουλευτικές, κυβερνητικές, υπηρεσιών, οργανισμών, σε εταιρίες του ευρύτερου δημόσιου τομέα, σε δημοτικά και περιφερειακά συμβούλια, σε επιχειρήσεις που εξαρτώνται από τους δήμους, στην ευρωβουλή, σε γραφεία υπουργικά, δημοτικά, βουλευτικά, ευρωβουλευτικά… Χαμός.
Μην το υποτιμάτε καθόλου. Γύρω από τη λειτουργία μίας κυβέρνησης σε όλο το φάσμα της, αλλά και γύρω από τη λειτουργία της τοπικής αυτοδιοίκησης – οι κάθε είδους θέσεις των Ευρωεκλογών είναι το κερασάκι – παίζονται δεκάδες χιλιάδες θέσεις και θεσούλες… Είναι ίσως η πρώτη φορά και αν όχι η πρώτη, μία από τις πλέον σπάνιες, που σε διάστημα μικρότερο του ενός έτους – αν οι εκλογές δεν γίνουν νωρίτερα βέβαια…- θα αλλάξουν ή εν τέλει θα παιχτούν όλες οι θέσεις ευθύνης στη χώρα. Ακόμη και σε επίπεδο Προεδρίας της Δημοκρατίας, σε λιγότερο από έναν χρόνο από τις υπόλοιπες κάλπες… Και δεδομένης και της ολοκλήρωσης της θητείας της παρούσας διακυβέρνησης στην Κομισιόν το 2019, να ένα ακόμη κερασάκι στην εκλογική τούρτα…
Έτσι όπως πάει το πράγμα, μέσα από τις ελληνικές κάλπες της επόμενης χρονιάς, δεν θα υπάρχει σχεδόν ελληνική οικογένεια που στο στενό ή το ευρύτερο περιβάλλον της δεν θα έχει και κάποιο μέλος που θα επηρεάζεται λιγότερο ή περισσότερο από τις πάσης φύσης εκλογές. Έστω και εξ αντανακλάσεως (πχ δουλίτσες κλπ…). Με ό,τι αυτό σημαίνει… Σκεφτείτε τώρα και ένα ακόμα στοιχείο που συμπληρώνει όλο αυτό το παζλ. Ότι οι εκλογές στην τοπική αυτοδιοίκηση θα γίνουν με απλή αναλογική και ότι στην Αττική θα έχουμε σπάσιμο περιφερειών.
Μέσα σε όλο αυτό το σκηνικό, σκεφτείτε ότι συμφέροντα θα συναντούνται ή θα αποκλίνουν, ακόμη και μέσα στο ίδιο κόμμα, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά τις αυτοδιοικητικές εκλογές όπου εκεί είναι σχεδόν σύνηθες θέμα οι κάθε λογής «αντάρτες» ως προς τις υποψηφιότητες, σε σχέση με την επίσημη κομματική γραμμή. Μόνο που τώρα, οι δυσαρέσκειες, τα πολιτικά αλισβερίσια, οι συμμαχίες, οι αντιπαλότητες και οι ισορροπίες μπορεί να αποκτήσουν προέκταση και στις άλλες κάλπες. Είτε ως θυμικό, είτε ως πολιτική συναλλαγή. Στις ευρωεκλογές, ή και στις βουλευτικές… Μην το πάτε μακριά. Εδώ στη Β’ Αθήνας, οι βουλευτές ήδη προσπαθούν να βρουν με ποιον θα συμμαχήσουν για να ανταλλάξουν… σφαίρες επιρροής.
Όλα αυτά θα πρέπει να τα συνεκτιμήσουν οι αρχηγοί των κομμάτων, γιατί μπορεί ακόμη και να αλλάξουν τους όρους του παιχνιδιού. Θα χρειαστεί περισσότερο από κάθε άλλη φορά η αριστοτεχνική κατάρτιση των ψηφοδελτίων και των υποψηφιοτήτων, ενώ θα μετρήσει και το κύρος και το ειδικό πολιτικό βάρος κάθε αρχηγού. Τώρα, αν όλο αυτό το αλαλούμ, στον βαθμό βέβαια που επιβεβαιωθούν όσοι εκτιμούν ότι θα υπάρξουν μαζικές κάλπες, μπορεί να επηρεάσει και σε ποιο βαθμό τις εκλογικές ισορροπίες, είναι κάτι άγνωστο. Και κάτι που μάλλον θα αναλυθεί εκ των υστέρων… Ωστόσο, σε κάθε περίπτωση, καλό είναι να έχουν γνώση οι φύλακες…
