”Δυο λεπτά φτάνουν να διαλυθείς”
Πήρα την παρασκευή τα παιδιά,ο γιος μου με αγκάλιασε,μα δεν με κοίταζε στα μάτια.Ξεκίνησε να κλαίει μόνο βουβά.
Στο αμάξι κοιτούσε έξω από το παράθυρο,χαμένος,7χρονών,με θλίψη ενήλικα,με μάτια ενήλικα,με βλέμμα ξέθωρο,τα μέλη του άτονα.Η κόρη μου 6χρονών μιλούσε αμήχανα.
Τρόμαξα όσο ποτέ.
-Τι έχεις καρδούλα μου,γιατί κλαις?
-Τίποτα.
-Πες μου φίλε μου,μίλησε μου,όπως πάντα σου μιλάω…συγκινήθηκες που βρεθήκαμε?
-Ναι…
Παύση οδύνης αιώνιας…
-Μου λείπεις μπαμπά,θέλω να’μαστε στο Αγρίνιο.
Πάνε 7μήνες που τον πήρε η μαμά του υποσχόμενη ότι θα με έβλεπε όποτε ήθελε(4μέρες το μήνα μας ”επιτρέπει”).
Τι να απαντήσω στο γιο μου και στην κόρη μου,σε νιώθω,σε καταλαβαίνω,όμοια πονάω,πάντα θα έρχομαι να σας βλέπω,παντα θα κάνουμε περιπέτεια…
Απαρηγόρητος,εώς ότου εξαντλήθηκε απ’το κλάμα επί 45λεπτά και τον πήρε ο ύπνος.
Παίρνω την παιδοψυχολόγο κατευθείαν,μου απαντά:Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα,τα παιδιά σου πενθούν.
Τα παιδιά σου πενθούν!
Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα!
Αυτό,το δεν μπορείς να κάνεις τίποτα,καταλύει όλη την ύπαρξη.
Μπορεί να συλλάβει κανείς αυτά ως έννοιες?
Να μην μπορείς να κάνεις τίποτα,λες και πρόκειται για αρρώστια ανίατη!!!
Το παιδί πενθεί,όπου ο όρος παιδί,είναι συνώνυμο του γέλιου,της χαράς,της έκπληξης,της έμπνευσης.
Κάναμε ότι κάναμε πάντα,ορειβασία,εξερέυνηση,παιχνίδι,διάβασμα και πάνω από όλα βλακείες.
Στην επιστροφή,πάλι το ίδιο μοτίβο.
Σταματάω,γράφω συνθήματα υπέρ της συνεπιμέλειας.
Μπαμπά και γω να γράψω,και γω να το δείξω.
Τους ρωτάω,να κλαίμε ή να παλέυουμε?
Να παλέυουμε μπαμπά!!!!
Αναπτερώθηκαν… Όταν μετά από λίγο φτάσαμε στο σπίτι της μαμά τους,με ρωτάει αιφνιδιαστικά:
”Μπαμπά και αν δεν ψηφιστεί ο νόμος?”
Ας απαντήσει η νομοπαρασκευαστική επιτροπή,οι υπουργοί και όλοι οι βουλευτές…
