Από την αρχή της πανδημίας ένα «αγκάθι» που προκάλεσε πολλές «γρατζουνιές» ως προς την αντιμετώπιση του ιού και τα μέτρα πρόληψης ήταν η στάση της Εκκλησίας. Ή των πιστών – εξάλλου αυτά τα δύο είναι αλληλοτροφοδοτούμενα με έναν τρόπο που δεν μπορεί να τον καταλάβει κάποιος που δεν πιστεύει. Η άρνηση να κλείσουν οι εκκλησίες ώστε να αποφευχθεί ο συνωστισμός, η άποψη ότι με τη μετάληψη ο ιός δε κολλάει – που υποστήριξαν άτομα από ένα μεγάλο φάσμα του δημόσιου λόγου, από τη λοιμωξιολόγο και μέλος της επιτροπής για τον κορωνοϊό Ελένη Γιαμαρέλλου έως τον αλτέρνατιβ ηθοποιό Αρη Σερβετάλη – φούντωσαν έναν αντικληρικαλισμό που, από την άλλη, πυροδοτούσαν κάθε τόσο οι εμπρηστικές δηλώσεις ιερέων και οι πίσω πόρτες των εκκλησιών που άνοιγαν για να κοινωνήσουν στα κρυφά γέροι και παιδιά. Ενώ η αμφισημία της Ιεράς Συνόδου, που δεν αποφάσιζε την αναστολή των θρησκευτικών εκδηλώσεων και πετούσε το μπαλάκι στην κυβέρνηση, δεν διευκόλυνε στο παραμικρό να εκτονωθούν τα πνεύματα.
Η κατάσταση αυτή δημιουργούσε εντάσεις και στις δύο πλευρές. Και είναι φυσικό εφόσον δεν έχει λυθεί ακόμη το υπαρξιακό, φιλοσοφικό, μεταφυσικό ή δεν ξέρω ‘γω τι άλλο ερώτημα: το θαύμα έπεται της πίστης (όπως υποστηρίζουν…
