Ασταμάτητος διωγμός ακίνητης περιουσίας. Στην αναμονή, πτωχευτικό, νέες αντικειμενικές, πλειστηριασμοί, κοράκια… Για ποια αγορά ακινήτων μιλάμε;
Όταν για 40 χρόνια “συγκατοικείς” με τις διαδοχικές (η μία αμέσως μετά την άλλη…) “φούσκες” της ελληνικής οικονομίας (βαλκανικών προδιαγραφών, που αναθεμάτισαν όλοι οι Βαλκάνιοι) γιατί να σε εκπλήξει η “φούσκα” ακινήτων, μετά από δύο πανδημίες. Της πτώχευσης του 2009 και του κορονοϊού του 2019.
Όταν για 40 χρόνια δεν έχεις αντιληφθεί ότι στον “λογαριασμό” όλων των κομμάτων εξουσίας ήταν, είναι, παραμένει και θα παραμείνει το “γδάρσιμο” μέχρι το κόκκαλο κάθε μορφής ακίνητης περιουσίας, οι όποιες αναλύσεις σου για την αγορά ακινήτων είναι απλές φανφάρες… Φανφάρες που θα απορριφθούν από τα γεγονότα και θα σε εκπλήξουν.
Όταν για 40 χρόνια δεν έχεις προσέξει ακόμη, πως κόμματα εξουσίας, κόμματα δεκανίκια, κόμματα που δεν φθάνουν στην εξουσία… και οι κυβερνήσεις τους όχι μόνο κυνηγούν αγρίως την ακίνητη περιουσία σου (στην Ελλάδα και έξω από την Ελλάδα…) αλλά καμαρώνουν για τον “λαϊκισμό” τους να μην αφήνουν στον ιδιοκτήτη να κερδίσει το λογικό ποσοστό από την εκμετάλλευση του ακινήτου του (όπως σε όλη την Ευρώπη) συμβαίνει να μη ξέρεις από ελληνικές “φούσκες”. Και καλό είναι, να μην ανακατεύεσαι με αυτά που βλέπεις στην αγορά ακινήτων.
Όταν για 40 χρόνια δεν σου λέει τίποτε το καθαρά κομματικό-πολιτικό παιχνίδι με τη νομιμοποίηση αυθαιρέτων. Το στημένο (20 φορές!! στη μεταπολίτευση) καραγκιοζιλίκι της “αμειβόμενης ευλογίας” (πες το και πρόστιμο, το ίδιο είναι), για νομιμοποίηση του αυθαιρέτου σου (σίγουρα έσοδα τροφοδοσίας του “κομματικού στρατού κατοχής στο κράτος”) δεν κάνεις για παιχνίδια “φούσκας” στην ελληνική οικονομία.
Όταν για 40 χρόνια αρνείσαι να πιστέψεις ότι είμαστε παγκοσμίως η μοναδική χώρα (εκτός ίσως κάποιες της Αφρικής) η οποία σκόπιμα (αυτό είναι που έχει σημασία) δεν ολοκληρώνει το χωροταξικό της σχέδιο, ή τα πολεοδομικά της, σε μεγάλες περιφερειακές περιοχές και νομούς. Σκοπιμότητα που αποτελεί βασικό κρίκο στην αλυσίδα της “βιομηχανίας προστίμων” για νομιμοποίηση αυθαιρέτων (την περιγράψαμε παραπάνω) δεν είσαι ικανός ούτε να μελετήσεις την πορεία της “φούσκας” στην αγορά ακινήτων.
Όταν για 40 χρόνια σε πείθει το ελληνικό “Κρατιστάν” (με μορφή σοβιετίας, ή “μουτσούνα” σοσιαλισμού, ή καπέλο φιλελεύθερων αρχών) ότι την ακίνητη περιουσία σου δεν την βλέπει όπως τα “κοράκια” και σε παρασύρει σε αγορές και δάνεια, (υπολογίζοντας να σε “κατασπαράξει” ως ιδιοκτήτη ακινήτου προς εκμετάλλευση, αλλά και πρώτης κατοικίας -αν δεν είναι “μοντέλου” παράγκας-) είσαι αφελής που επενδύεις σε ακίνητα στην Ελλάδα και όχι στο Λονδίνο ή στο Παρίσι (έστω και σε έκταση τηλεφωνικού θαλάμου…) ώστε να εισπράξεις και σεβασμό και την απόδοση που δικαιούται το ακίνητό σου, ακόμη και από την εκμετάλλευση του.
Όταν για 40 χρόνια παραμένεις “τυφλός” στο πόσο εκδικητική είναι η ελληνική Πολιτεία προς ιδιοκτήτες ή κληρονόμους ακίνητης περιουσίας είναι φυσικό να μην έχεις αντιληφθείς και τον ασταμάτητο διωγμό, κάθε μορφής της που ξεκίνησε πριν 23 χρόνια. Το 1997, επί Κώστα Σημίτη, με τον Φόρο Μεγάλης Ακίνητης Περιουσίας (ΦΜΑΠ), ανάλογα με την αντικειμενική αξία του ακινήτου. Το 2008 με το Ενιαίο Τέλος Ακινήτων (ΕΤΑΚ) της κυβέρνησης Καραμανλή. Το 2009 με τον Φόρο Ακίνητης Περιουσίας. Το 2011 (μέσα στην κρίση), το Έκτακτο Ειδικό Τέλος Ηλεκτροδοτούμενων Επιφανειών (ΕΕΤΗΔΕ) του Ευάγγελου Βενιζέλου. Και το 2013, με τον δολοφόνο των ακινήτων, ΕΝΦΙΑ, του Αντώνη Σαμαρά, (βούτυρο στο ψωμί των δυνάμεων της αριστεράς και της προόδου… που τον προστάτεψαν μέχρι το 2019).
Μετά από 40 χρόνια εκδίκησης Πολιτείας και κυβερνήσεων στην ακίνητη περιουσία. Αλυσιδωτές συνέπειες 10ετιών στον επαγγελματικό χώρο και την εφοδιαστική αλυσίδα οικοδομής, κατασκευών και παραγωγής. “Φούσκες” με το σύστημα Airbnb, τις “επενδύσεις” Κινέζων, Ρώσων και άλλων (που προκλήθηκαν με σκοπιμότητα), πιστεύεις ότι πολιτικοί, κόμματα και κυβερνήσεις, θα εγκαταλείψουν το (σοβαρότατο) φορολογικό “ψαχνό” που λέγεται ακίνητο και αποδίδει εισπράξιμα χαράτσια; Στη βάση, αυτή να στηρίξεις τις αναλύσεις σου, για την ελληνική αγορά ακινήτων και όχι σε τάσεις και στατιστικές. Αυτά μετράνε σε αγορές που δεν ανακατεύονται πολιτικοί και πολιτικές στα ποδάρια τους.
